Пред неколку години на автобуска станица во еден германски град.
Стојам сам, како изгубен Германец, чекајќи автобус и единствено друштво одвреме навреме ми прави некој поизгубен од мене. Како и секој добар турист така и јас со драго срце и нескриен ентузијазам им објаснувам на мештаните каде е општината и како најбргу да стигнат до женската катедрала небаре секој ден патувам натаму. Чекам веќе неколу часа и чувствувам како заситеноста од штотуку изедениот американски мекдоналдс хамбургер полека исчезнува.
На неколку метри од мене здогледувам едно младо момче. И тој има куфери, сигурно и тој ќе патува. Може ли на човекa да му прочиташ од лицето што е по националност? Овој мене ми личи на роден и израснат Германец.
Му приоѓам и на германски го прашувам кога ќе стигне автобусот за Ниш. Јок, не ме разбра. Искашлувам два-три пати и пробувам да си го подобрам ацентот. Добро е ме разбра. Ми вели дека и тој ќе патува со автобусот кој што го чекам јас. Што мајка би барал Германец на Балкан? Можеби изгубил работно место поради светската економска криза, па сега ќе бара кај нас. Веројатно нема да го дознаам одговорот на ова прашање. Германскиот ми е добар само колку да изговорам по некоја проста реченица и да не останам гладен. Простопроширени и сложени може да ми изгорат повеќе струјни кола во главата.
Кажувам „Данкешен“, и војнички се повлекувам два чекори назад.
Времето бавно минува чекајќи го автобусот за кој што и двајцата не знаевме кога точно ќе стигне. Да бевме во Јапонија, министерот за транспорт и врски сигурно ќе си поднесеше оставка. Којзнае дали овде имаат таков? Врски во Германија не поминуваат.
Некој изговара нешто на бугарски. Па да, откако јас ќе слезам во Ниш, автобусот ќе продолжи за Бугарија. Повеќе од логично е дека ќе патуваат и Бугари. Се вртам, а таму нема никој освен Германецот со своите куфери. Хммм, а да не халуцинирам? Можеби и во Германија ставаат дрога во сокчињата? Ама денес не пиев сок. Се вртам напред и продолжувам да медитирам.
Повторно истата реченица на бугарски „Колко е часот?“
Германецот изгледа не бил Германец. Интересна ситуација: Македонец и Бугарин се среќаваат во Германија.
„Аааа, точно 14“, му велам јас.
Бугарскиот сум го владеел каде-каде повеќе од германскиот. Направивме муабет за сè и сешто, освен за политика и историја. Нив веројатно ќе ги чуваме за крај пред испраќање.
Времето побрзо минува кога не го трошиш сам. Ми вели дека имал девојка од Бугарија. Го гледам чудно. Е ако де, голема работа, Бугарин имал девојка од Бугарија, не е напис за рубриката „Верувале иле не“. Почудно ќе ми беше ако речеше дека имал дечко.
Ми вели „А ти од кој град во Бугарија си?“
„Јас? Не, па јас не сум од Бугарија. Јас сум од Македонија. Македонец, згора на тоа и чисткрвен.“
Сега тој ме гледа чудно.
Вели „A јас пак сум Србин.“
Ситуацијата станува покомплицирана: Македонец и Србин си прават муабет во Германија на бугарски јазик. Па што не кажеш така. Српски разбирам повеќе и од германски и од бугарски земени заедно. Причај српски да те цио свет разуме. Македонија до Индија, Србија до Токио.
Автобусот пристигна. Од станицата во овој град се качија само двајца. Јас и мојот пријател што личи на Германец, а е Србин и има девојка од Бугарија. Како ли само ќе стигнам до Македонија. Дваесет и кусур саати во автобус не се баш најпријатна помисла.
„Еј, одзади има и други Македонци“, ми вели Србинот. „Од Ниш ќе можете да патувате заедно.“
Супер! Којзнае од кога не сум зборувал на македонски. Од Германија до Словенија веќе нема граници. Сега ги префрлија сите од оваа страна. Ако, нека има, ќе се најдат за лоши денови. Правиме пауза. Ги барам Македонците. Аха, еве ги прават муабет со Србинот. Им приоѓам, а тој им вели „Еве и тој е од Македонија.“
Пружам рака да се запознаеме, а тие ми проговараат нешто на српски. Збунет сум и им одговарам на германски. Кој кога зафркна не знам.
На неколку километри пред Ниш се испратив со пријателот од Србија и продолжив да го спијам дванаесетиот сон. Мора да се соберат сили. Уште малку, па претовар. Долг беше патот од Македонија до Германија. Од Германија до Македонија е малку подолг. Некои луѓе цел живот чекаат за да го поминат. Мене ми беа потребни само две недели за во двете насоки.
На станицата во Ниш имавме 45 минутна пауза. Сменивме валута и каде ако не право во кафеана. А таму иако гладни како кучиња скитници си порачавме само пиво. Во Германија бев строго на сокчиња. Во Македонија сум се опивал и без повод, а таму не пробав ни голтка алкохол. Не прашувајте, не знам зошто. Веројатно го промашив терминот. Ммм убаво било пивото, речиси како македонското.
Се качивме во новиот автобус, сега на пат кон Скопје. А таму Македонците почнаа да го искажуваат своето задоволство од српското пиво на Србите кои патуваа со нас. Зачудени лица. Србите си го кажаа своето „ама тоа пиво не е српско, туку црногорско. Сега сме одделна држава знаете? Требало да си земете некое баш српско.“
„Не знаевме“, се правда Македонецот и покажува знаци на каење.
До каде стигнавме кога се очекува од Македонците да купуваат строго српско пиво, а во кафеаните Србите продават претежно странско.
Полесно се спие со алкохол во крвта. Веројатно ќе го преспијам целиот пат до Скопје. Потоа нов претовар. А од таму до дома сигурно ќе најдам некое ново, ништо помалку интересно, друштво.
Светот навистина е мал... Само Александар бил Велики.
Стојам сам, како изгубен Германец, чекајќи автобус и единствено друштво одвреме навреме ми прави некој поизгубен од мене. Како и секој добар турист така и јас со драго срце и нескриен ентузијазам им објаснувам на мештаните каде е општината и како најбргу да стигнат до женската катедрала небаре секој ден патувам натаму. Чекам веќе неколу часа и чувствувам како заситеноста од штотуку изедениот американски мекдоналдс хамбургер полека исчезнува.
На неколку метри од мене здогледувам едно младо момче. И тој има куфери, сигурно и тој ќе патува. Може ли на човекa да му прочиташ од лицето што е по националност? Овој мене ми личи на роден и израснат Германец.
Му приоѓам и на германски го прашувам кога ќе стигне автобусот за Ниш. Јок, не ме разбра. Искашлувам два-три пати и пробувам да си го подобрам ацентот. Добро е ме разбра. Ми вели дека и тој ќе патува со автобусот кој што го чекам јас. Што мајка би барал Германец на Балкан? Можеби изгубил работно место поради светската економска криза, па сега ќе бара кај нас. Веројатно нема да го дознаам одговорот на ова прашање. Германскиот ми е добар само колку да изговорам по некоја проста реченица и да не останам гладен. Простопроширени и сложени може да ми изгорат повеќе струјни кола во главата.
Кажувам „Данкешен“, и војнички се повлекувам два чекори назад.
Времето бавно минува чекајќи го автобусот за кој што и двајцата не знаевме кога точно ќе стигне. Да бевме во Јапонија, министерот за транспорт и врски сигурно ќе си поднесеше оставка. Којзнае дали овде имаат таков? Врски во Германија не поминуваат.
Некој изговара нешто на бугарски. Па да, откако јас ќе слезам во Ниш, автобусот ќе продолжи за Бугарија. Повеќе од логично е дека ќе патуваат и Бугари. Се вртам, а таму нема никој освен Германецот со своите куфери. Хммм, а да не халуцинирам? Можеби и во Германија ставаат дрога во сокчињата? Ама денес не пиев сок. Се вртам напред и продолжувам да медитирам.
Повторно истата реченица на бугарски „Колко е часот?“
Германецот изгледа не бил Германец. Интересна ситуација: Македонец и Бугарин се среќаваат во Германија.
„Аааа, точно 14“, му велам јас.
Бугарскиот сум го владеел каде-каде повеќе од германскиот. Направивме муабет за сè и сешто, освен за политика и историја. Нив веројатно ќе ги чуваме за крај пред испраќање.
Времето побрзо минува кога не го трошиш сам. Ми вели дека имал девојка од Бугарија. Го гледам чудно. Е ако де, голема работа, Бугарин имал девојка од Бугарија, не е напис за рубриката „Верувале иле не“. Почудно ќе ми беше ако речеше дека имал дечко.
Ми вели „А ти од кој град во Бугарија си?“
„Јас? Не, па јас не сум од Бугарија. Јас сум од Македонија. Македонец, згора на тоа и чисткрвен.“
Сега тој ме гледа чудно.
Вели „A јас пак сум Србин.“
Ситуацијата станува покомплицирана: Македонец и Србин си прават муабет во Германија на бугарски јазик. Па што не кажеш така. Српски разбирам повеќе и од германски и од бугарски земени заедно. Причај српски да те цио свет разуме. Македонија до Индија, Србија до Токио.
Автобусот пристигна. Од станицата во овој град се качија само двајца. Јас и мојот пријател што личи на Германец, а е Србин и има девојка од Бугарија. Како ли само ќе стигнам до Македонија. Дваесет и кусур саати во автобус не се баш најпријатна помисла.
„Еј, одзади има и други Македонци“, ми вели Србинот. „Од Ниш ќе можете да патувате заедно.“
Супер! Којзнае од кога не сум зборувал на македонски. Од Германија до Словенија веќе нема граници. Сега ги префрлија сите од оваа страна. Ако, нека има, ќе се најдат за лоши денови. Правиме пауза. Ги барам Македонците. Аха, еве ги прават муабет со Србинот. Им приоѓам, а тој им вели „Еве и тој е од Македонија.“
Пружам рака да се запознаеме, а тие ми проговараат нешто на српски. Збунет сум и им одговарам на германски. Кој кога зафркна не знам.
На неколку километри пред Ниш се испратив со пријателот од Србија и продолжив да го спијам дванаесетиот сон. Мора да се соберат сили. Уште малку, па претовар. Долг беше патот од Македонија до Германија. Од Германија до Македонија е малку подолг. Некои луѓе цел живот чекаат за да го поминат. Мене ми беа потребни само две недели за во двете насоки.
На станицата во Ниш имавме 45 минутна пауза. Сменивме валута и каде ако не право во кафеана. А таму иако гладни како кучиња скитници си порачавме само пиво. Во Германија бев строго на сокчиња. Во Македонија сум се опивал и без повод, а таму не пробав ни голтка алкохол. Не прашувајте, не знам зошто. Веројатно го промашив терминот. Ммм убаво било пивото, речиси како македонското.
Се качивме во новиот автобус, сега на пат кон Скопје. А таму Македонците почнаа да го искажуваат своето задоволство од српското пиво на Србите кои патуваа со нас. Зачудени лица. Србите си го кажаа своето „ама тоа пиво не е српско, туку црногорско. Сега сме одделна држава знаете? Требало да си земете некое баш српско.“
„Не знаевме“, се правда Македонецот и покажува знаци на каење.
До каде стигнавме кога се очекува од Македонците да купуваат строго српско пиво, а во кафеаните Србите продават претежно странско.
Полесно се спие со алкохол во крвта. Веројатно ќе го преспијам целиот пат до Скопје. Потоа нов претовар. А од таму до дома сигурно ќе најдам некое ново, ништо помалку интересно, друштво.
Светот навистина е мал... Само Александар бил Велики.
А.С.
No comments:
Post a Comment