Ко потаен поток на планина вишна
што раѓа река страотна и бесна,
ко море од солзи и болка скришна
извира тивко и мојава песна.
На жуборот веќе не се слуша појот,
дожд ја облива земјата цела.
Звуци, тракатанци, во вечност се ројат,
од помен ги мијат столетните дела.
А некогаш бевме и облак и светлост,
и небесна стапка по водена шир.
Твојот лик, привид, одраз без милост,
во мисливе сега не ми дава мир.
Ко снегулка ситна во априлска мугра
што сонце ја ништи со бакнеж свој врел,
ко полноќен кошмар и преспани утра
угинува мигум и свет еден цел.
А.С.
Објавено во Чивилук, независно алтернативно арт списание за урбани мисли, бр. 44 (мај, 2013)
No comments:
Post a Comment